هر بار که کارمند و یا کارگر نمونه ای انتخاب میشود ، این سئوال در ذهن سایر کارمندان و کارگران نقش می بندد که آنها واجد چه شرایطی بوده اند که نمونه شده اند و آنهایی که نمونه نشده اند چه کم داشته اند!؟

مصادیقی که در دولت برای انتخاب یک کارمند و کارگر نمونه وجود دارد آنقدر توصیفی و تفسیری می باشد که مدیران به راحتی می توانند آنها را به هر شخصی که تمایل دارند نسبت داده و به عنوان کارمند یا کارگر نمونه به عموم عرضه نمایند.این فرآیند به قدری غریب و پیچیده است که پذیرش آن را در اکثریت جامعه کارمندی وکارگری سخت و غیر قابل باور میکند.

به گزارش کارمند ایرانی، قشر کارمندی و کارگری به مانند سایر اقشار جامعه از وجود اشخاصی با ویژگیهای منحصر به فرد در درون خود بهره می برد.اما این فرآیند کمتر به شناسایی آنها خواهد انجامید.بنابراین دولت می بایست به گونه ای برنامه ریزی کند تا اهدافش از طراحی کارها و برنامه ها کمترین خطا را در اجرا داشته باشد.

بهتر است دولت رقابت را به گونه ای در بین کارمندان و کارگران گسترش دهد ، تا از میان همه آنهایی که سعی وتلاش بیشتری برای خوب بودن و ویژه بوده و دیده شدن دارند ، انتخاب شوند.این انتخاب ، انتخابی بر اساس عملکرد و شایستگیها خواهد بود و نه انتخابی بر اساس سلایق مدیران.

کارمند و کارگری که با سعی و تلاش و نوآوری به قله های رفیع پیشرف میرسد ، بیشترین رضایت را نیز در دولتکسب خواهد کرد.و به واقع اینچنین کارمندان و کارگرانی هستند که به روند توسعه کشور و حرکت کارآمد دولتسرعت میبخشد.

به گزارش آی آر کارمند ، دولت وظیفه دارد این بستر را محیا کند ، تا استعدادها شکوفا گردد و همه از مزایای این رویشها بهر جویند.شاید برگزاری جشنواره سالانه کارمندان و کارگران ایران بتوانند پیشنهاد خوبی برای این موضوع باشد.جشنواره ای که دولت در آن بتواند فارغ از اعمال سلایق مدیران به کشف استعدادهای ورزشی ، هنری ، انسان دوستانه ، کارآفرینی ، خلاقیت ، اختراع ، ابتکار ، پیشنهاد و … بپردازد و از آنها بهره ویژه ببرد.حتی دولت می تواند در این جشنواره به استعدادهای ویژه مدیریتی دست یابد و از آنها در بخشهای مختلف خود استفاده کند تا هم چرخش مدیران خون تازه ای به خود ببیند و هم دولت مجبور نباشد از بازنشستگانی استفاده کند که بجای مشاورهدادن به مدیران جوان ، دایما خود بعنوان مدیر در دولت حضور یابند.